|
|
|
|
|
Januari 2019 - Visitatie
Januari 2019 - Visitatie
Visitatie
In voorgaande Tsjerkefinsters heb ik u steeds op de hoogte gehouden o ver de werkzaamheden van de visitatoren in onze gemeente. Op de gemeenteavond hebben ze hun werkzaamheden kort toegelicht. Op dinsdag 27 november hebben ze hun werkzaamheden in onze gemeente afgerond. Die avond hebben we in onze mooie Augustinitsjerke onder leiding van de visitatoren geprobeerd samen als gemeenteleden die al eerder in gesprek waren geweest met de visitatoren en de kerkenraad na te denken over de toekomst voor onze gemeente hier in Augustinusga. Het was fijn om te ervaren dat ieder vanuit betrokkenheid zich wel zorgen maakt over nabije en verdere toekomt van onze gemeente. Samen hebben we geprobeerd te zoeken naar (nieuwe) vormen van gemeente zijn.
Het was goed om zo als kerkenraad ook bemoedigd en gestimuleerd te worden. Wel is duidelijk dat we als kerkenraad dit niet alleen kunnen, we zullen het samen moeten doen, samen met u als gemeente. We hopen dan ook dat u bereid bent met ons mee te denken en te werken als er een beroep op u wordt gedaan, alles kan niets steeds op dezelfde schouders drukken. Ieder gemeentelid heeft zijn of haar talenten, laten we samen de handen uit de mouwen steken, de een misschien meer als denker, de ander als doener. Zo kunnen we als „levende leden‟ bouwen aan onze gemeente in Augustinusga, dan blijft het een levende gemeente van Christus. Op 27 november eindigden we de avond met een verhaal dat mooi past bij deze opdracht, hieronder leest u het.
Jullie zijn mijn handen
Toen aan het einde van de Tweede Wereldoorlog de geallieerden landden op de kusten van Normandië arriveerden zij in een stadje dat zwaar geleden had o nder de bombardementen van de oorlog. De meeste woonwijken waren totaal verwoest. Het leek wel één grote p uinhoop. En ook van het oude middeleeuwse kerkje in het centrum was maar weinig overgebleven. Het dak was helemaal ingestort en van de muren stonden er nog maar een paar overeind. Langzamerhand waren de mensen nu begonnen met een voorlopig herstel. Overal werden kleine noodhuisjes en barakken opgetrokken, zodat de mensen in ieder geval een bescheiden onderdak konden vinden. Ze hadden daarbij veel hulp gehad van de Amerikaanse soldaten, die aan de rand van hun stadje een kamp hadden opgeslagen. Er waren goede vaklui bij, metselaars en timmerlui, die in enkele dagen heel wat werk hadden verzet. Zo was er ook een groepje soldaten dat zou helpen bij het herstel van het kerkje. Jammer dat er zoveel mooie dingen onder het puin bedolven waren. Vooral over het beroemde middeleeuwse kruisbeeld maakten de mensen zich zorgen. Wat zou daarvan overgebleven zijn? Heel voorzichtig werd het puin in kruiwagens geladen, stukken steen, dakpannen, stukjes hout en glas. En eindelijk, na lang zoeken, vond één van de soldaten het oude houten kruis. Maar wat was dat jammer! De handen waren er afgebroken! Ze zochten en zochten om ook de laatste stukjes van het kruisbeeld te vind en. Het puin werd nog eens goed uitgekamd. Maar de handen bleven spoorloos! Toen pakte een van de soldaten een potlood en schreef op de uiteinden van het kruishout: 'JULLIE ZIJN MIJN HANDEN'. De mensen van het stadje, die dat zagen, waren erg onder de indruk van die tekst. En ze wilden dat deze woorden altijd op het hout zouden blijven staan... En als je nu – na vele jaren – in het herstelde kerkje komt, zie je nog steeds het kapotte kruis vooraan in de kerk hangen. En als je goed kijkt vind je er nog de wo orden, die de soldaat er toen opgeschreven heeft: "JULLIE ZIJN MIJN HANDEN".
| | terug
|
| |
|
|
|
|
28-04-2024
om
09:30
.jpg)
op 
