|
|
|
|
|
Februari 2020 - Overdenking
Februari 2020 - Overdenking
Chrsten zijn in het leven van alledag
- terugblik op een studiereis (2)
In het oktobernummer van het Tsjerkefinster schreef ik over de Redeemer Presbyterian Church en het werk van ds. Tim Keller in New York. Eén van de speerpunten in de benadering van Keller is dat geloof niet een apart ‘stukje’ is van ons leven, maar het fundament, de basis voor heel ons leven. Je zou ook kunnen zeggen: geloof is niet een extra ‘klus’ naast het toch al drukke bestaan, maar de keuze voor een bepaalde manier van leven. Vragen die er toe doen bij het maken van die keuze zijn:
1 - is jouw leven van jezelf of heb je het gekregen?
2 - als je het leven ervaart als een geschenk, als iets dat jij hebt ontvangen, wat wil jij dan - uit dankbaarheid - teruggeven?
Als je God erkent als de schenker van het leven, houd je in jouw leven dan ook rekening met God? Om het wat klassiek te zeggen: wil je leven voor Gods aangezicht?
Naar de beschrijving van de evangelist Matteüs sprak Jezus Christus regelmatig over de noodzaak voor de mens om te handelen naar de wil van zijn Vader. Bijvoorbeeld in die korte gelijkenis voor de hogepriesters en de oudsten die uitloopt op de vraag: ‘wie heeft de wil van zijn vader gedaan?’ (Matteüs 21:31) En als Jezus hoort dat zijn moeder en broers hem willen spreken zegt Hij - met een gebaar naar leerlingen: ‘Zij zijn mijn moeder en broers. Want ieder die de wil van mijn Vader in de hemel doet, is mijn broer en zuster en moeder’ (Matteüs 12:47-50). Het meest scherp klinkt het in de afronding van de Bergrede: ‘Niet iedereen die “Heer, Heer” tegen mij zegt, zal het koninkrijk van de hemel binnengaan, alleen wie handelt naar de wil van mijn hemelse Vader’ (Matteüs 7:21).
Het motto van Jezus zelf was: ‘Ik ben niet uit de hemel neergedaald om te doen wat Ik wil, maar om te doen wat Hij wil die mij gezonden heeft’ (Johannes 6:38). Stel nu dat jij Jezus wilt navolgen en besluit niet voor jezelf te willen leven, maar voor God, onze Vader in de hemel. Hoe doe je dat dan? Op die vraag is geen pasklaar, voor iedereen geldend antwoord te geven. Want onze levensomstandigheden, onze kwaliteiten en onze leeftijden zijn niet gelijk en dat geldt ook voor jouw plek in het gezin, op school, op je werk en op de andere plekken waar je bezig bent in de samenleving. We gebruiken daarvoor vaak het woord: context - dat wat jou omgeeft. Gegeven jouw ‘context’, zal je je elke keer weer moeten afvragen: wat zou God in deze situatie van mij verwachten? Daarbij gaat het om wat je denkt, wat je doet of niet doet en om wat je zegt of niet zegt.
Dat klinkt natuurlijk als een enorme opgave, maar het is niet anders dan wat je toch al doet: denken, (niet) doen en (niet) zeggen. De vraag is alleen met het oog waarop je die dingen doet. Ben je daarbij gericht op wat voor jouzelf prettig of gunstig is, of let je echt op wat in het licht van Gods boodschap op dat moment een goede keuze kan zijn. Jezus heeft met een paar woorden samengevat waar het in dat laatste geval om gaat: God liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf.
Misschien helpt het om een paar concrete voorbeelden te noemen. Voor mijzelf heb ik de keuze gemaakt om ‘open te willen staan’ voor dingen die onverwacht op mijn pad komen. Mijn dagelijkse agenda is meestal goed gevuld, maar als ik hoor dat iemand behoefte heeft aan een gesprek over zaken die hem of haar bezighouden, dan gaat die mens vóór op de planning in mijn agenda. Dat kan soms best wel stress voor mijzelf opleveren, maar mijn ervaring is dat ook wat moest blijven liggen op de een of andere manier wel weer wordt opgelost. Ik ervaar daarin de leiding van Gods Geest.
Als ik kijk naar de invulling van het leven van vooral jongere mensen, zeg tussen de 18 en 45 jaar, dan lijkt het wel alsof iedereen zijn uiterste best doet om positieve waardering te ontvangen op alle terreinen van het leven. Dat betekent dat mensen zich overal maximaal voor willen inspannen en tegelijkertijd proberen ‘alle ballen’ in de lucht te houden, van studie, werk, sport, uitgaan, meedoen via social-media, vrijwilligerswerk, mantelzorg en noem verder maar op. In de praktijk blijkt deze levenshouding niet alleen veel stress en burn-out’s op te leveren, maar ook een schijnwereld waarin veel mensen zich alleen maar van hun beste kant laten zien. Zou dat nu zijn waar God op zit te wachten? Je probeert het iedereen naar de zin te maken, maar op een bepaald moment weet je niet meer wie je zelf bent. Mij lijkt het veel belangrijker dat je ontdekt wat jouw eigen sterke kanten zijn, die God aan jou heeft gegeven om als ‘gaven of kwaliteiten’ in te zetten voor het leven voor zijn aangezicht. Het bewust stellen van prioriteiten kan een hoop spanning voor jezelf wegnemen en daardoor ontstaat meer ruimte om aandacht te hebben voor God en voor de naaste.
ds. Guda Borger
| | terug
|
| |
|
|
|
|
21-04-2024
om
11:00
.jpg)
op 
