|
|
|
|
|
Januari 2020 - Overdenking
Januari 2020 - Overdenking
Overdenking
Thema: Komt, verwondert u hier, mensen! (oftewel: kunnen we ons nog verwonderen in tijden van afnemend licht?), n.a.v. Lucas 2: 1-20.
De kerstdagen liggen weer achter ons. We mochten ons verwonderen over een God die mens wordt en bij wie ieder mens zich tenslotte geborgen mag weten, van daaruit gaan we dit nieuwe jaar de wereld weer in!
Ik dacht eraan dat ik als kind in mijn warme bed lag, half slapend, half wakker. Ik hoor in de verte al flarden van muziek. Ze komen steeds dichterbij. Opeens is het net alsof ze vlak voor ons huis staan te spelen. Eén van die tradities dat elk jaar op Kerstmorgen het plaatselijke muziekkorps heel vroeg, als het nog donker is, buiten kerstliederen speelt. Mannen en vrouwen staan voor dag en dauw op, trotseren de kou en spelen op verschillende plaatsen in het dorp, op hoeken, straten en kruispunten. “Stille nacht”. “Hoor, de engelen zingen de eer”. Soezerig van de slaap luister ik naar “Komt allen tezamen”. En dan gaan de muzikanten weer verder. Het geluid sterft langzaam weg. Klankresten. Het wordt weer stil.
Zoals ik nu terugkijk was het de ultieme ervaring van verwondering, van geborgenheid ook. Een soort gelukzalig gevoel van vertrouwdheid en veiligheid. Kon Kerst anno 2019 iets van diezelfde verwondering, dat onbevangen besef van geborgenheid, bij ons wakker roepen? Want ik denk dat het daar om gaat met Kerst: om verwondering over een God die ons in het kind Jezus menselijk nabij komt en die ons bergt in Zijn liefde.
Gabriël Smit dichtte:
Alles hebt Gij geschapen, maar nu zijt Gij een klein kindje,
dat zijn twee oogjes nog haast niet kan opendoen,
dat niet eens alleen de borst van zijn moeder kan vinden.
En Gij ruikt ook zoals pasgeboren kinderen ruiken:
zoet vlees, geur van binnenvliezen, voorjaar van bloed,
lammetje, Lam van God.
De verwondering van de dichter… Ik heb het gevoel dat dat steeds moeilijker aan het worden is. Er zijn soms teveel factoren waardoor de verwondering geen kans meer krijgt om open te bloeien. Dagelijks worden we gebombardeerd met allerlei informatie en actualiteiten, reclameboodschappen, digitale en virtuele prikkels, geluiden, lawaai.
Als het stil is, voelen velen zich ongemakkelijk. Als mensen niet ergens een kick van krijgen, is het al snel saai. Alles moet een “event” zijn, een gebéúrtenis – we gaan niet gewoon winkelen, we gaan funshoppen! Steeds meer, steeds intenser, steeds gekker, want anders haken de mensen af. Maar raken we zo niet met zijn allen blasé, afgestompt? Kan in dit klimaat de verwondering nog gedijen? Kunnen we ons nog verwonderen over een pasgeboren kind, liggend in een kribbe, gewikkeld in doeken, toonbeeld van eenvoud en kwetsbaarheid?
Ook op een andere manier heeft de verwondering het moeilijk. Het lijkt wel alsof gewelddadigheid en bloeddorst toenemen. En vergeet niet “het kleine geweld” dichtbij; verwaarlozing of misbruik in onze eigen huizen en families, vaak onzichtbaar. Vertrouwen en geborgenheid raken diep bedolven. Dus, alsjeblieft, gelovigen en kerkgangers, val mij niet lastig met de geboorte van een kind dat “Koning van de vrede” genoemd wordt. Zie je dan niet dat geweld en wreedheid regeren?
En toch, en toch. Met Kerst nemen miljarden mensen de moeite om samen te scholen rondom de kribbe. Ze zingen, ze bidden, ze steken een kaars aan. Ze luisteren naar dat oude verhaal van de geboorte van Jezus. Wat zoeken zij? Waar verlangen zij naar? En wij? U en ik? Zou het kunnen, dat ergens diep in ons hart het besef leeft dat er méér is dan die veelheid van geluiden? Dat chaos en geweld niet het laatste woord kunnen hebben? Een verlangen naar leven zoals leven bedoeld is, zoals God het bedoeld heeft: een aarde bedekt met vrede.
Als je het mij vraagt: ja, ik geloof dat God zijn hand naar ons uitstrekt en het kind in ons aanraakt. We mogen weer even onbevangen zijn, argeloos. Als een kind dat met verwondering kijkt naar de waakzame lichtjes in het donker. We mogen luisteren naar flarden muziek in de stille nacht. Ik hoop dat het vieren van Kerst iets verandert, ook voor u de afgelopen kerst. De verwondering is wakker geroepen om nooit meer weg te gaan, wakker geroepen door dat oude, telkens nieuwe verhaal. Door verwondering over het licht kunnen we menselijk blijven in de duisternis. God is kind geworden – nu wij nog.
Bron: Overdenking ds. Ruurd van der Weg, Uithoorn
| | terug
|
| |
|
|
|
|
28-07-2024
om
11.00
.jpg)
op 
