|
|
|
|
|
Maart 2018 - Voorwoord
Maart 2018 - Voorwoord
Ik denk op een of andere manier vaak aan Jona, gek. Maar misschien ook wel niet. Als kind vond ik het een prachtig verhaal. Het stond voor mij in dezelfde lijn als de sprookjesverhalen die ik ook fantastisch vond. In sprookjes wordt het kwade altijd overwonnen, soms op de meest onwaarschijnlijke manieren. Dus dat Jona in de buik van een enorme vis kon overleven, tsja waarom niet, de zeven geitjes overleefden het ook in de buik van de wolf.
Als puber wist ik niet meer wat ik met deze verhalen aan moest. Sommige mensen zeiden tegen mij dat ik het maar gewoon moest geloven. Daar ging ik niet mee akkoord: ‘Het kan gewoon niet, overleven in een vis’. Heel veel jaren later merkte ik dat ik die wonderlijke verhalen op een andere manier ging begrijpen. Ik maakte me niet meer druk om of het precies zo had kunnen gebeuren. Nee, ik ontdekte dat in deze verhalen diepere betekenissen schuilen. Daarnaast ging ik die verhalen betrekken op mijn eigen leven. Vaak herken ik mij in een van de hoofdpersonen.
Dat ik nu steeds aan Jona denk, is omdat ik mijzelf ook regelmatig als Jona voel. Net als Jona, voel ik mij zeker wel geroepen door God. En net als Jona voel ik ook verantwoordelijkheid voor bepaalde zaken. Jona was niet onwillig maar hij was bang, denk ik. Geroepen zijn door God en een helper zijn van God in een samenleving die zich heeft afgewend van God, daar is nogal wat moed voor nodig. Ik begrijp best dat Jona zich wilde drukken. Ook in onze huidige samenleving is het lastig om gelovig, rechtop te blijven staan en je in te zetten voor: Medemenselijkheid, rentmeesterschap, vrede. Zaken waar we in de kerken vaak aan herinnerd worden. En dat is vaak ook een reden waarom sommige mensen graag willen dat de kerken een rol blijven spelen in de samenleving. Jammer genoeg zijn (half) gelovigen en/of kerkelijk actieve mensen niet allemaal als Paulus. Paulus de super bekeerde die, tegen alles in, voor God en Jezus Christus ging. Nee, meestal zijn we als Jona. Trekken we het liefst de andere kant op, houden we ons vaak nog liever op in ons eigen, beperkte vissenmaagwereld. En als we er dan toch niet omheen kunnen dan lopen we de kantjes er een beetje af. Herkenbaar?
Toch kunnen Jonassen het verschil maken, zo leert ons het verhaal. Jonas volgt zijn roeping, na drie uitvluchten, toch. Hij doet, tegen heug en meug, een poging om zijn roeping te vervullen. Wanneer hij vervolgens van afstand zit af te wachten om te zien hoe de boel in elkaar zal gaan donderen, gebeurt er iets wonderlijks: Het keert zich ten goede en God laat de boel niet instorten.
In de komende maanden gaan kerkenraden weer op zoek naar mensen (PG Augustinusga is al bezig) die mee willen helpen om in deze lastige samenleving, kerk te zijn. Om met elkaar te zoeken naar manieren waarop we gelovig in de wereld kunnen staan. Velen voelen zich daar best een beetje toe geroepen. Velen voelen daarbij ook een lichte tegenzin en net als Jona draaien velen zich er voor weg. Ik begrijp dat best. Zoals ik al eerlijk opbiechtte, voel ik me ook vaak als Jona. Maar, en dat is het voordeel van ouder worden: Ik ben al vaak als Jona ergens in gestapt en ontdekte tot mijn grote verwondering hoe iets toch ging werken. Ik ontdekte daarbij dat iets niet alleen van mij afhangt. Mensen kunnen, vooral wanneer ze samen iets nieuws scheppen, veel bereiken en daar gelukkig van worden. Gelukkiger dan teruggetrokken overleven in een zelfgeschapen vissenmaag. Maar, mensen hebben deze vissenmaagtijd ook wel eens nodig om tot bezinning te komen en nieuwe inzichten op te doen. Om daarna ook te ervaren dat het in de vissenmaag maar saai, donker en eenzaam is. Daarom eindig ik dit schrijven met de oproep: Schaam je niet als Jona te zijn, volg, als je durft, die soms ongewilde roepstem op. Ga met al je ‘lek en brek’, met al je ongemak, met al je angst. Ga (opnieuw) op pad, er gebeuren nog steeds wonderen. Zo gaat dat met God.
Geertje van der Meer
| | terug
|
| |
|
|
|
|
28-04-2024
om
09:30
.jpg)
op 
