|
|
|
|
|
November 2019 - Overdenking Eeuwigheidszondag 2019
November 2019 - Overdenking Eeuwigheidszondag 2019
Eeuwigheidszondag 2019
Een aantal jaren geleden overleed mijn ex-echtgenoot. Ik was 20 jaar geleden 26 jaar met hem getrouwd. We kregen samen 4 kinderen. Na onze scheiding zijn wij goede vrienden gebleven, hoewel we allebei andere partners kregen. Hij overleed onverwacht aan een hartaanval terwijl hij op de bank een middagdutje deed. Hij werd 63 jaar.
Voordat hij door Yarden werd opgehaald zat ik met mijn kinderen een tijdje naast hem. Ik hield zijn koude hand vast en streelde zijn bleke gezicht, dat anders altijd zo’n kleur had. Verdrietig, maar ook vol verbazing keek ik naar de dood. Dat had ik in mijn leven wel vaker gedaan, bij mijn ouders en schoonouders. En bij de vele mensen waarvan ik de uitvaartdienst leidde tijdens mijn werk als predikant in een verpleeghuis. Maar de dood went nooit. Het blijft vreemd. Onbegrijpelijk dat je er zó van het ene moment op het andere niet meer bent.
Ik praatte tegen hem alsof hij er nog was en wenste dat hij me kon horen. En ik vroeg me voor de zoveelste keer in mijn leven af waar de doden blijven. Wat er van hen overblijft. Mijn eerste man en ik hebben samen 7 jonge kleinkinderen. Hun eerste vraag was dan ook: Waar is opa nu? In de hemel bij de sterren, kregen ze als antwoord van hun ouders. Dat is duidelijk voor een klein kind. Sterren kan je zien, de hemel niet. Dat moet je maar geloven dat die bestaat. Ik fantaseerde hele verhalen over die sterrenhemel om hen te troosten. Om duidelijk te maken dat opa het mooi en goed heeft.
Ze gingen er bij hun vraag van uit dat opa ergens is. Dat hij niet zomaar in een nergens-gat verdwenen was. Dat hij nog op de één of andere manier bestaat. Dat we weliswaar zijn lichaam naar het crematorium brengen, maar dat hij dat toch niet is. Opa, zijn geest of zijn ziel, waar is die gebleven?
In de oudheid hielden de Griekse filosofen zich ook al met het denken over de ziel bezig. Evenals trouwens o.a. de Egyptenaren en de Indiërs.
Wat geloven wij christenen over onze dood en onze ziel? Wij geloven in een opstanding. In de opstanding: Gods toekomst. Hoe dan ook en waar dan ook en wanneer dan ook. De opstanding van de levenden hier en nu én van de doden daar en straks. Tot een nieuw leven. God is niet een God van doden, maar van levenden. Wij geloven in een eeuwig leven. Eeuwig als kwaliteit van leven: Als een goed en volmaakt gelukkig leven. Geheel doordrongen van de machtige Geest van liefde, die God is.
Wij geloven in leven vóór de dood én in leven na de dood. Wij geloven in een weerzien met onze geliefden. Als nieuwe mensen zullen wij elkaar begroeten. Wat kapot was is hersteld. Wat een geweldige troost. Wat een feest! Laat die hoop niet varen, hoop doet leven. Want voorlopig behoren wij nog tot de levenden. Laten we daarom niet alleen ons lichaam, maar ook onze ziel zo gezond mogelijk proberen te houden.
Op de Laatste Zondag van het Kerkelijk Jaar, gedenken wij de overledenen. Die zondag wordt ook wel Eeuwigheidszondag of Gedachteniszondag genoemd. Dodenzondag is de oudste benaming van deze zondag, die 200 jaar geleden in 1816 is ontstaan. Toen bepaalde koning Frederik Willem III van Pruisen dat die laatste zondag een "algemeen christelijk feest ter herinnering aan de overledenen" moest zijn. Oók en vooral ter nagedachtenis aan de vele mensen die in allerlei oorlogen waren gesneuveld. Deze Dodenzondag werd de protestantse tegenhanger van Allerzielen, de gedenkdag binnen de Rooms-katholieke kerk van de gestorvenen op 2 november.
Het gedenken van de gestorvenen is inmiddels algemeen geworden in plaats van specifiek christelijk. Uitvaartverenigingen organiseren drukbezochte herdenkings-bijeenkomsten in uitvaartcentra.
Het is in de meeste kerken een vaste gewoonte geworden op deze zondag de mensen die in het afgelopen jaar zijn gestorven met name te noemen. En ze met hun nabestaanden dankbaar én hoopvol te gedenken.
Gedenken lijkt een beweging van naar je toe halen. Je wilt vasthouden wat je verbond met je geliefde overledene. Je wilt je herinneren wat goed was en mooi. Maar gedenken is ook een beweging van je af. Om van een afstandje de dingen op een rijtje te zetten. Om te ordenen van wat was, het verkeerde én het goede. Er zijn dingen fout gegaan, er waren gemiste kansen. En er waren goede, gelukkige momenten. Ordening schept rust.
Gedenken is ook een beweging naar boven. Het gedenken van de gestorvenen maakt ons ook bewust van onze eigen eindigheid. Gras dat eenmaal verdort. Wij mensen gaan voorbij. Ik ga voorbij. Maar wij gaan niet het zwarte gat in. Integendeel, wij gaan naar het grote Licht. In Gods hand en hoede zijn wij wel bewaard.
Gedenken betekent ook dat er ruimte komt voor dankbaarheid. Dankbaarheid om deze mens. Om wie hij was. Om hoe zij was. En…... om wat komt. Want in geloof, in het volste vertrouwen, spreken we uit dat de dood niet het einde is. En dat het kwaad niet zal overwinnen. Dat is hoop die doet léven. Dat is troost die ons moed en kracht schenkt. Om ons leven voor Gods aangezicht liefdevol en rechtvaardig te leven. Christus zal Koning zijn en de doden zullen leven. Wij zullen leven. En elkaar terugzien. In Gods onvoorstelbaar grote liefde en barmhartigheid. Wat een geweldig vooruitzicht!
Iedereen gelooft en beleeft dat op zijn eigen manier. Soms is het niet meer dan een intuïtief aanvoelen dat het leven van een mens onuitwisbaar is. Maar ook al geloven of vermoeden we dat, het neemt niet weg dat wij moeten leven met gemis. Mensen die een rol speelden in ons leven zijn er niet meer. Zij leven voort in onze herinnering.
Ds. Els Rooseboom
| | terug
|
| |
|
|
|
|
24-11-2024
om
9.30
.jpg)
op 
